siz sanıyorsunuz ki hep tanımadıklarınız ölecek

insanın yüzüne acı gerçekleri bir tokat misali çarpan cümledir.

... hep başkaları ağlayacak başkaları için

hepimize bir gün sıra gelecek elbet ama kardeş degilmiyiz ulan tanımadıklarımız ne demek cigerimiz sökülüyor öküz oturuyo içimize canımızdan canlar gidiyo (bkz: bir hilal uğruna ya rab ne güneşler batıyor)

bende bir polis çocuğuyum sadece bir kaç hafta önce nusaybinde sabaha kadar nöbet tutuyordu babam cok şükür sağ salim geldi ama orada kaldığı süre boyunca normal bir şekilde uyuduğumu bilmem ben. sürekli cenazede nasıl davransam, ağlayıp o orospu çocuklarını sevindirmemem lazım diye düşünüp durdum. nusaybinden geldi yıllık izine ayrıldı. eğer ayrımasaydı bugün orada olabilirdi orada ölebilirdi. yapmayın, görmezden gelmeyin. bugün başka bir çocuğun babası, yarın benim sonraki gün senin... ülke denizin içindeki bir gemi gibi geminin bir tarafı su aldığında senin o sudan etkilenmemenin imkanı yok. o parti,bu parti, şu parti. hepsini sıktır et. bize ülke lazım ülke. iyi günler

özellikle bu patlamayı destekleyen, sevinen şerefsizler için bi gün anan baban o patlamada ölürse oh be diyebilcek misin acaba? gerçi sizin ananız babanız belli olsa böyle vatan haini olmazsınız

odada 4 kişi kalıyoruz bir arkadaşım ızmirli patlama olduğunu duyar duymaz anne babasını aradı onun yüzündeki korkuyu görünce daha iyi anladım bazı şeyleri..

zor bir durum. allah yardım etsin memlekete. canım gitse bişey değil de canımdan can gitmesin, o zaman güçlü duramam.

tanımadığım kişilerin fotoğraflarını görüp hikayelerini okuyunca bile tüylerim diken diken oluyor.yakınımdan birinin hain bir saldırıda başına bir şey gelecek düşüncesi bile derinden etkiliyor beni.bitsin artık allahım.kardeşlerimiz ölmesin

ölüm geldiğinde kime geldiğinin önemi kalmıyor bence.

işte beni en çok korkutan da bu arkadaş ya. evlerimizde oturup ölen insanların haberlerini izlerken 1 2 saat üzülüyoruz teröre lanetler okuyoruz ama 1 2 saate unutuyoruz ve hayat bir şekilde devam ediyor. ya benim anneme babama kardeşlerime bir şey olursa diye düşünmek insanı kahrediyor. umarım o acıyı asla yaşamayız. söylenebilecek başka söz yok bu durumda.

suriyeli bir savaş magdurunun da dediği gibi: "bomba evimize düşene kadar savaş olduğuna inanmamıştık"

tanıdığım ölmedi bu yüzden bırakın böyle düşünelim çünkü insanız

Sırası gelen vadesi dolan gidiyor ölüm bize uzakken acısını kimse anlamıyor Her kapıyı çalıyor, hazırlıklı olmakta fayda var ama en çok genç yaşta ölenlere üzülüyorum hayatının baharında olanlara

Yakınımdan çok kişiyi kaybettim öyle derin bir boşluk ki... rehberden numarasını dahi silemiyor insan. Sosyal medya hesapları öylece kalakalıyor. Her şey bir anda yarım.

Sonra sıra senin yakınındakilere geliyor. Ne olduğunu nasıl olduğunu anlayamıyorsun. Ölümü yakıştıramıyorsun. Pişmanlıkların geliyor aklına.. Neden aramadım, neden son bir kez daha sarılmadım ona. Neden kalbini kırdım..

Babamın ölümüne kadar anlamazdım garip gelirdi hep.Uzaktan bakıldığında ölümlere fazla üzülündüğünü düşünürdüm.Bir gün öğlen vakti telefonum çaldı ve acı gerçek yüzüme tokat gibi çarptı. İlk başta tepki veremedim.Algılayamadım sanırım.Dakikalar geçtikçe ağırlığı üzerime çöktü.Ablamı haber vermek için aradığımda telefonu açtı ve sesi gayet iyi geliyordu.O neşesini bozmamak için öylesine aramış gibi yapıp kapattım.Bi 15-20 dakika sonra söyledim ve mahvolmuştum. Rehbere girdim ve haber vermem gereken onlarca kişi vardı.Herkes ilk başta inanamıyor ve durumu anlatmak o kadar ağır geliyordu ki gerçekten hayatımda yaptığım en zor işti.Bir kardeşe abisinin öldüğünü söylemek, bir evlada babasının öldüğünü söylemek yaşadığım en zor anlardan birisidir. O gün bugündür kimseye annesinin, babasının hayatta olduğundan emin olmadan ne iş yapıyor, kaç yaşında gibi soruları soramamışımdır.